KW: To wyjątkowe, bardzo osobiste miejsce na mapie Pragi.

MG: Gdy, dość spontanicznie, podjęłam decyzję o otworzeniu własnego biznesu nie miałam oszczędności na wielki remont, nie chciałam też przestrzeni wystudiowanej przez architekta, bo sama źle się w takich czuje. Kwiaciarenkę urządziłam więc w znacznej mierze sama, wypełniłam ją przedmiotami i bibelotami z odzysku, zachowałam część oryginalnego wystroju, np. kawałek podłogi w szachownicę. Stworzyłam tam piękny chaos, który pasuje do mnie i do sposobu, w który pracuję. Dzięki temu jestem dla ludzi wiarygodna, kupują mnie, lubią przychodzić do mojego miejsca. Udało mi się przyciągnąć do Kwiaciarenki osoby z okolicy, a tym samym dołożyć swoją cegiełkę do życia dzielnicy.

KW: Skąd wiedziałaś, jak to zrobić?

MG: Często znajomi pytają mnie skąd wiem, jak łączyć kolory. Odpowiedź nie jest prosta, to w znacznej mierze intuicyjne. Nie mam wykształcenia artystycznego, ale zawsze lubiłam sztukę, otaczałam się nią. Zawsze miałam entuzjazm do ładnych przedmiotów, szalonych kolorów i form. Zawsze byłam osobą ekspresyjną, przez lata chodziłam na kółko teatralne, robiłam kolaże. Dziś z tego kapitału korzystam.

KW: Twoje bukiety też przypominają eklektyczne kolaże.

MG: To dlatego, że łamią klasyczne zasady, których nigdy nie poznałam. Istnieją pewne klasyczne wytyczne o tym, że bukiet powinien być okrągły, że nie można w jednej kompozycji łączyć różnych kolorów goździków etc. Ja nic sobie z tego nie robię. Lubię łączyć elementy z różnych światów, takie które pozornie do siebie nie pasują. Korzystam głównie z sezonowych produktów, dzięki czemu moje bukiety są jeszcze bardziej unikalne i ciągle się zmieniają. To daje możliwość rozwoju i sposobność by uczyć moich klientów, że warto czekać na czerwcowe piwonie tak jak czeka się na pierwsze truskawki.