AT: Uwielbiam ją, z każdym rokiem bardziej. Od 12 lat obserwuję rozwój karier ludzi, których fotografuję. Ta świadomość ich ścieżek wnosi do mojej pracy dodatkowy kontekst. Podczas tygodni mody widzę setki świetnie ubranych osób. Z nich wybieram te, dla których ubranie nie jest kostiumem stworzonym na potrzeby widowiska tygodnia mody. Chodzi o indywidualny, ugruntowany styl, a nie o to kto ma na sobie najnowszą kolekcję.

AT: W pierwszych latach swojej pracy robiłam zdjęcia na akord. Nie chciałam przepuścić żadnego kadru. Dziś jestem bardzo selektywna. Wiem dokładnie po co przychodzę na „plan”, cierpliwie wyczekuję kadru. Omijam też pokazy marek, które przyciągają specyficzną publiczność o mocnej estetyce. Już wiem, że nie muszę być wszędzie. Odrzucają mnie total looki, zwykle zasponsorowane przez marki. Szukam czegoś bardziej osobistego. Wolę osoby, które robią w życiu coś fajnego. Na pokazy mody przychodzą do pracy i wyglądają tak jak każdego dnia. Ich styl jest niewymuszony, naturalny, zbudowany. Widać że moda to część ich życia.

AT: Tak jak na co dzień, bardzo prosto. W fotografii mody ulicznej bardzo ważne jest to żeby szczególnie się nie wyróżniać – nie być jaskrawym elementem tła, który ktoś może złapać w kadr. Większość moich kolegów po fachu nosi spodnie cargo i plecak. Dla mnie to raczej minimalistyczny monochrom. Tyle wystarczy żeby Lisa Aiken z amerykańskiego Vogue’a nazwała mnie najlepiej ubraną fotografką street fashion.

AT: Dżinsy i tank top, czasem garnitur, skórzana kurtka. Od prawie dekady mam ze sobą zawszę tę samą torebkę – klasyczny worek Chylak. W niej mieści mi się wszystko co potrzebne żebym mogła wykonać zleconą wcześniej pracę.